7-Tanrı’nın Oğlu insan oldu

Boş mezar

640 "Canlı olanı neden ölüler arasında arıyorsunuz? O burada değil, dirildi" (Lk 24, 5-6). Paskalyadaki olaylar çerçevesinde, karşılaşılan ilk nokta boş mezardır. Boş mezar doğrudan bir kanıt oluşturmuyor. Mesih’in vücudunun mezarda bulunmayışı başka şekilde de açıklanabilir. (Bkz. Yu 20, 13, Mt 28, 11-15) Bütün bunlara karşın, boş mezar herkes için temel bir işaretti. Mezarın boş olduğunun havarilerce saptanması Dirilişin olduğunu gösteren ilk adımdı. Önce kutsal kadınlar, (Bkz. Lk 24, 3; 22-23) sonra İsa’nın en çok sevdiği havarisi Petrus (Bkz. Lk 24, 12) ve (Yu 20, 2) boş mezara girdiklerinde yerde duran kefen bezlerini (Yu 20, 6) "görerek iman ettiler" (Yu 20, 8). Bu da havarinin İsa’nın cesedinin bulunmadığı boş mezarı (Bkz. Yu 20, 5-7) görerek bu olayın insan eli tarafından gerçekleşmediğini ve İsa’nın Lazarus olayındaki (Bkz. Yu 11, 44) gibi dünyaya basit bir şekilde geri gelmediğini saptadığını gösterir.

Dirilen Kişinin görünmeleri

641 Sept gününün yaklaşması nedeniyle Kutsal Cuma akşamı (Bkz. Yu 19, 31. 42) alelacele İsa’nın vücuduna (Bkz. Mk 16, 1,Lk 24, 1) güzel kokular sürmüş olan Mecdelli Meryem ve kutsal kadınlar Dirilmiş Olanı ilk görenler oldular. (Bkz. Mt 28. 9-10, Yu 20, 11-18) Böylelikle kadınlar Havarilere bile Mesih’in Dirilişini bildiren ilk haberciler oldular (Lk 24, 9-10). İsa daha sonra, önce Petrus’a sonra da Onikilere göründü. (Bkz. 1 Kor 15, 5) Kardeşlerinin imanının doğru olduğunu göstermeye çağrılan Petrus (Bkz. Lk 22, 31-32) Dirilen Kişiyi onlardan önce gördü, topluluk da onun tanıklığına dayanarak şöyle diyordu: "Rab gerçekten dirilmiştir, Simon’a görünmüş" (Lk 24, 34. 36).

642 Paskalya günlerinde meydana gelen bütün bu olaylar bütün havarileri, özellikle de Petrus’u Paskalya sabahı başlamış olan yeni miladın yapılanması konusunda yükümlülük altına sokuyordu. Dirilmiş Olanın tanıkları olarak onlar, Onun Kilisesinin temel taşlarıydılar. İlk inanlılar topluluğunun imanı Hıristiyanlarca tanınan, çoğunun da aralarında yaşadığı somut insanların tanıklıklarına dayanır. "Mesih’in Dirilişinin bu tanıkları" (Bkz. Hİ 1, 22) başta Petrus olmak üzere Onikilerdir, ama yalnız onlar değildir: Paulus açıkça İsa’nın bir defada beş yüz kişiye, Yakup’a ve bütün havarilere göründüğünden söz eder. (Bkz. 1 Kor 15, 4-8)

643 Bu tanıklıklar karşısında Mesih’in Dirilişini fiziksel düzen dışında yorumlamak ve bunu bir tarihi olay olarak kabul etmemek mümkün değildir. Olaylardan şu sonuç çıkmaktadır ki, havariler Efendileri İsa’nın önceden kendilerine haber verdiği (Bkz. Lk 22, 31-32) gibi acı çekerek Haç üzerinde ölmek gibi radikal bir denemeye tabi tutulmuşlardır. İsa’nın çektiği acılar onlar üzerinde öyle bir şok etkisi yarattı ki (en azından bazılarında) İsa’nın dirilmiş olduğu haberine hemen inanmadılar. İnciller havarileri bize mistik bir tutkuya kapılmış bir topluluk olarak göstermek yerine kolu kanadı kırılmış "suratları asık" (Lk 24, 17) ve dehşete kapılmış (Bkz. Yu 20, 19) insanlar olarak gösteriyor. Bunun içindir ki mezardan dönen kadınlara inanmadılar ve onların söylediklerini "saçma buldular" (Bkz. Mk 16, 11. 13) (Lk 24, 11). Paskalya akşamı İsa Onbirlere kendisini gösterdiğinde onları "Kendisini dirilmiş olarak görenlere inanmadıkları için imansızlıklarından ve yüreklerinin katılığından ötürü azarladı" (Mk 16, 14).

644 Hatta dirilmiş İsa’nın gerçeği karşısında bile havariler kuşku duymaya devam ettiler, (Bkz. Lk 24, 38) öyle ki gördüklerine inanmak istemediler ve bir hayalet görmüş olduklarını sandılar. (Bkz. Lk 24, 39) "Sevinçten hâlâ inanamıyorlardı ve şaşkınlık içindeydiler" (Lk 24, 41). Thomas da aynı kuşkuyu duyacaktır, Matta tarafından Celile’den getirilen son görünme haberine "bazıları kuşkuyla baktı" (Bkz. Yu 20, 24-27) (Mt 28, 17). İşte bu nedenledir ki, Diriliş olayının havarilerin saflıklarının ya da inançlarının ortaya çıkardığı bir şey olduğu varsayımı inanılırlığını yitirmektedir. Tam tersine, onların İsa’nın dirildiğine olan inançları -Tanrısal lütfun etkisiyle- dirilmiş İsa’nın gerçeğiyle doğrudan yaptıkları tecrübeye dayanmaktadır.

Dirilmiş Mesih’in insanlığının durumu

645 Dirilmiş İsa havarileriyle, dokunarak, (Bkz. Lk 24, 39, Yu 20, 27) onlarla yemeği paylaşarak (Bkz. Lk 24, 30.41-43, Yu 21, 9. 13-15) doğrudan ilişkiye geçiyor. Bununla onlara bir ruh (Bkz. Lk 24, 39) olmadığını ama onlara göründüğü bedeninin acı çeken ve haça gerilen bedenle aynı olduğunu ve üzerinde hâlâ çektiklerinin izini taşıdığını göstermek istemektedir. (Bkz. Lk 24, 40. Yu 20, 20. 27) Bu gerçek ve gerçekliği belli olan beden aynı zamanda yüceltilmiş bir bedenin yeni özelliklerini de taşımaktadır: Mekâna ve zamana tabi değildir, istediği zaman ve keyfine göre istediği yerde olabilmektedir, (Bkz. Mt 28.9; 16-17, Lk 24, 15. 36,Yu 20, 14. 19. 26, 21, 4) çünkü insanlığı artık yeryüzüyle sınırlandırılamaz ve yeri yalnızca Baba’nın Kutsal Krallığıdır. (Bkz. Yu 20, 17) Bu nedenle dirilmiş İsa istediği gibi görünmekte son derece özgürdür: Kendisine yakın olan kişilere imanlarını uyandırmak (Bkz. Yu 20, 14-15) için bir bahçıvan ya da "başka kılıklarda" (Bkz. Yu 20, 14. 16, 21, 4- 7).

646 Mesih’in Dirilişi, Paskalya’dan önce diriltmiş olduğu Jairin kızı, Naimli genç adam, Lazarus’un olayı gibi yeryüzündeki yaşama yeniden dönme niteliğinde değildi. Bu olaylar mucizevi olaylardı, İsa’nın gücü sayesinde bu mucizeleri yaşamış insanlar normal dünyevi yaşantılarına dönüyorlardı. Bir süre sonra yeniden ölüyorlardı. Mesih’in Dirilişi temelde farklı bir diriliştir. Mesih dirilmiş bedeni ile ölüm halinden mekânın ve zamanın ötesindeki bir başka yaşama geçmiştir. İsa’nın bedeni, Dirilişte, Kutsal Ruh’un gücüyle dolu olarak, yüceltilmiş durumuyla Tanrısal yaşama katılmıştır, öyle ki Paulus Mesih için o "göksel bir insandır" (Bkz. 1 Kor 15, 35-50) diyor.

İsa’nın Dirilişi aşkın bir olaydır

647 "Ey tümüyle kutsal gece" der Paskalya ilahisi, "Mesih’in ölüler diyarından çıktığı anı yalnız sen tanıdın". Nitekim, hiç kimse İsa’nın Diriliş olayının görgü tanığı olmamıştır ve bundan da İncil yazarlarından hiçbiri söz etmiyor. Hiç kimse fiziksel olarak bu olayın nasıl gerçekleştiğini söyleyecek durumda değildir. Bir başka yaşama geçiş olayı gözle görülmüş değildir. Mezarın boş oluşuyla ve havarilerin dirilmiş Mesih’i görmeleriyle saptanan bu tarihi olay, tarihi aşması ve ona üstün gelmesiyle inanç gizi olarak kalmaya devam etmektedir. Bunun içindir ki dirilmiş Mesih dünyaya (Bkz. Yu 14, 22) değil de "kendisiyle birlikte Celile’den Kudüs’e gelmiş havarilerine görünmeye devam etti. Bu kişiler şimdi Onun tanıklığını yapıyorlar" (Hİ 13, 31).

II. İsa’nın Dirilişi - Kutsal Ruh’un eseri

648 Mesih’in Dirilişi, Tanrı’nın bizzat kendisinin yaratılışta ve tarihteki aşkın girişimi nedeniyle bir iman konusu olmaktadır. Onda, Tanrısal üç Kişi aynı zamanda birlikte hareket ediyor ve kendi özgünlüklerini ortaya koyuyorlar. Bu girişim, Oğlu Mesih’i "dirilten" (Bkz. Hİ 2, 24) Baba’nın gücüyle olmuş ve insanlığını yetkin bir şekilde -bedeniyle birlikte- Üçlü-Birlik’e sokmuştur. "İsa’nın Kutsal Ruh sayesinde ölümden dirilişiyle Tanrı’ nın Oğlu olduğu kesin olarak açınlanmış oldu" (Rom 1, 3-4). Paulus İsa’nın ölmüş bedenini yeniden canlandıranın ve onu Kutsal Ruh’un aracılığıyla Rab’bin yüce durumuna yükseltenin Tanrı’nın gücü olduğunda ısrar ediyor. (Bkz. Rom 6, 4, 2 Kor 13, 4, Fil 3, 10, Ef 1, 19-22, İbr 7, 16)

649 Oğul’a gelince, O da kendi Dirilişini kendi Tanrısal gücü sayesinde gerçekleştiriyor. İsa İnsanoğlu’nun acı çekeceğini, öleceğini, sonra da dirileceğini önceden bildiriyor. (Bkz. Mk 8, 31,9, 9-31, 10, 34) Zaten, açıkça şöyle diyor: "Canımı tekrar geri almak üzere veririm. ( ... ) Canımı vermeye de tekrar geri almaya da yetkim var." (Yu 10, 17-18). "İsa’nın öldüğüne, sonra da dirildiğine inanıyoruz" (1 Tim 4, 14).

650 Kilise Babaları İsa’nın Dirilişine, Mesih’in Tanrısal kişiliğinin ölüm sırasında ayrılmış olan ruh ve bedeninde birleşmiş olarak kaldığını göz önüne alarak bakıyorlar: "İnsanın her iki bölümünde de mevcut bulunan Tanrısal doğa sayesinde, bu iki bölüm yeniden birleşir. Ölüm insanı oluşturan bölümlerin ayrılmasından, Diriliş ise ayrılmış iki bölümün birleşmesinden oluşur." (Nissali Gregorius, res. 1, bkz. DS 325, 359, 369, 539)

III. İsa’nın Dirilişinin anlamı ve sonucu

651 "Mesih dirilmemişse, bildirimiz de, imanımız da boştur" (1 Kor 15, 14). İsa’nın Dirilişi her şeyden önce, İsa’nın bizzat kendisinin yapmış olduğu ve öğrettiği her şeyin doğrulanmasıdır. Bütün gerçekler, hatta insan aklının alamadığı gerçekler doğrulanmaktadır. Mesih dirilerek Tanrısal otoritesinin vaat ettiği kesin kanıtını göstermiştir.

652 Mesih’in Dirilişi Eski Ahit’te (Bkz. Lk 24, 26-27, 44-48) verilen ve İsa’nın yeryüzündeki yaşamı (Bkz. Mt 26, 6, Mk 16, 7, Lk 24, 6-7) sırasında verdiği sözlerin yerine getirilmesidir. "Kutsal Yazılara göre" (Bkz. 1 Kor 15, 3-4 ve İznik İstanbul İnanç İlkeleri Formülü) ifadesi Mesih’in Dirilişinin kehanetlerinin gerçekleştiğini göstermektedir.

653 İsa’nın Tanrılığı Dirilişiyle doğrulanmıştır. İsa şöyle demişti: "İnsanoğlu’nu yukarı kaldırdığınız zaman benim ‘Var Olan’ olduğumu anlayacaksınız." Haça gerilmiş Kişinin Dirilişi onun gerçekten "Var Olan", Tanrı’nın Oğlu ve Tanrı’nın kendisi olduğunu gösterdi. Paulus Yahudilere şunu açıklamıştı: "Tanrı, İsa’yı, birinci Mezmur’da ‘Sen benim Oğlumsun, bugün ben sana Baba oldum’ (Bkz. Mzm 2, 7) (Hİ 13, 32-33) yazıldığı gibi diriltmekle, atalarımıza verdiği sözü, onların çocukları olan bizler için yerine getirmiştir ( ... )." Mesih’in Dirilişi Tanrı’nın Oğlunun insan olma giziyle sıkı sıkıya bağıntılıdır. Bu Tanrı’ nın ebedi tasarısının gerçekleşmesidir.

654 Paskalya gizinde iki yan vardır: İsa ölümüyle bizleri günahtan kurtarıyor, Dirilişiyle de yeni bir yaşama girişi sağlıyor. Önce bizleri aklayarak "Mesih nasıl ölümden dirildiyse, biz de yeni bir yaşam sürelim diye" (Rom 6, 4) Tanrı’nın lütfunu alacak duruma sokuyor. (Bkz. Rom 4, 25) Aklanma günahın neden olduğu ölüme üzerindeki zafere ve onun lütfuna yeniden katılmamıza dayanır. (Bkz. Ef 2, 4-5, 1 Pet 1, 3) Bu, manevi evlat olma sorununu çözmektedir, zira insanlar Mesih’in kardeşleri olurlar. Aynen İsa’nın dirildikten sonra havarilerine: "Gidin bunu kardeşlerime bildirin" (Mt 28, 10; Yu 20, 17) dediği gibi. Doğal olarak değil de lütfun armağanıyla kardeş oluruz, çünkü bu evlat olma durumu, biricik Oğul’un Dirilişle tamamiyle açınlanmış yaşamına katılımı sağlar.

655 Sonuçta, Mesih’in Dirilişi -ve dirilmiş Mesih’in kendisi- bizim gelecekteki dirilişimizin ana öğesi ve kaynağıdır: "Mesih ölmüş olanların ilk örneği olarak ölümden dirilmiştir ( ... ), herkes nasıl Adem’de ölüyorsa, herkes aynı zamanda Mesih’ te yaşayacaktır" (1 Kor 15, 20-22). Bunun gerçekleşmesini beklerken dirilmiş Mesih inanlıların yüreklerinde yaşamaktadır. Hıristiyanlar "artık kendileri için değil, kendileri uğruna ölmüş ve dirilmiş olan Mesih için yaşasınlar" (Bkz. Kol 3, 1-3) (2 Kor 5, 15) diye Onda "gelecek çağın güçlerini tatmakta" (İbr 6, 5) ve onların yaşamları Mesih tarafından Tanrısal yaşamın bağrına sürüklenmektedir.

ÖZET

656 İsa’nın Dirilişine iman, dirilmiş İsa’yla gerçekten karşılaşmış olan havarilerin tarihsel doğrulamalarına dayanan bir olaya imandır, aynı zamanda Mesih’in insanlığının Tanrı’nın yüceliğine girmesi dolayısıyla gizemli bir biçimde aşkındır.

657 Mezarın boş oluşu ve kefen bezlerinin yerde bulunması Mesih’in bedeninin Tanrı’nın gücüyle ölümün ve çürümenin bağlarından kurtulduğunu gösterir. Bunlar havarileri Dirilmiş olanla karşılaşmaya hazırlar.

658 Mesih "ölüler arasından ilk-doğan olarak" (Kol 1, 18), şimdiden ruhumuzun aklanmasıyla, (Bkz. Rom 6, 4) daha sonra bedenimizin canlandırılmasıyla (Bkz. Rom 8, 11) bizim kendi dirilişimizin ana öğesidir.

6. KONU

"İsa göğe çıktı, Herşeye Kadir Tanrı’nın

sağında oturmaktadır"

659 "Rab İsa onlarla konuştuktan sonra göğe alındı ve Tanrı’ nın sağında oturdu" (Mk 16, 19). Mesih’in bedeni dirildiği andan itibaren sahip olduğu yeni ve doğaüstü niteliklerinin gösterdiği gibi yüceltilmiştir. (Bkz. Lk 24, 31, Yu 20, 19. 26) Ne var ki havarileriyle samimi bir şekilde yiyip içtiği, (Bkz. Hİ 10, 41) onları Tanrı’nın Egemenliği üzerine eğittiği (Bkz. Hİ 1, 3) kırk gün boyunca yüceliği doğal insan görünümü altında gizli kalacaktır. (Bkz. Mk 16, 12,Lk 24, 15, Yu 20, 14-15,21, 4) İsa’nın son görünümü insanlığı bulutla (Bkz. Hİ 1, 9, bkz. Lk 9, 34-35, Çık 13, 22) ve gökle (Bkz. Lk 24, 51) sembolize edilen Tanrısal yüceliğine geri dönüşsüz biçimde girişiyle noktalanır. İsa bundan böyle Tanrı’nın sağında oturmaktadır. (Bkz. Mk 16, 19,Hİ 2, 33, 7, 56,bkz. Mzm 110, 1) Son derece özel ve istisnai bir biçimde, Paulus’u Paulus yapan son bir görünmeyle "zamanından önce doğmuş çocuk" (1 Kor 15, olan Paulus’a görünür. (Bkz. 1 Kor 9, 1,Gal 1,16)

660 Dirilmiş Olan’ın örtülü niteliği Mecdelli Meryem’e söylediği gizemli sözlerde saklıdır: "Çünkü daha Baba’nın yanına çıkmadım. Kardeşlerime git ve onlara söyle, Benim Babamın ve sizin Babanızın, benim Tanrımın ve sizin Tanrınızın yanına çıkıyorum" (Yu 20, 17). Bu dirilmiş Mesih’le Baba’nın sağında yüceltilen Mesih arasında bir fark bulunduğunu gösterir. Gerek tarihi gerek aşkın İsa’nın göğe çıkışı olayı birbirine geçişi belirtir.

661 Bu son evre sıkı sıkıya birincisine bağlıdır, yani Tanrı’ nın Oğlunun gökten inerek insan olmasıyla gerçekleşen evreye. Sadece "Baba’dan çıkmış olan" "yeniden Baba’ya dönebilir": Mesih. (Bkz. Yu 16, 28) "Gökten inmiş olan İnsanoğlu’ndan başka hiç kimse göğe çıkmamıştır" (Bkz. Ef 4, 8-10) (Yu 3, 13). İnsan kendi doğal gücüyle "Baba’nın Evi’ne" (Yu 14, 2), Tanrı’nın yaşamına ve mutluluğuna çıkamaz. Mesih, Onun üyeleri olan bizlerin Başımız ve Ana Kaynağımız olan O neredeyse, orada Ona kavuşma umudumuz bulunsun diye insana bu yolu açmıştır. (MR, Göğe Çıkış Önsözü)

662 "Ben yerden yukarı kaldırıldığım zaman bütün insanları kendime çekeceğim." (Yu 12, 32). Haçın yerden kaldırılması İsa’nın göğe çıkışını bildirir ve belirtir. Bu, bunun başlangıcıdır. Yeni ve ebedi Antlaşmanın biricik Rahibi Mesih İsa "insan eliyle yapılmış bir kutsal yere değil de bizlerin yararına Tanrı’nın huzurunda gözükmek üzere göğe girdi" (İbr 9, 24). Mesih hep yaşadığı için gökteki kurbanı da süreklidir, bu nedenle Onun aracılığıyla Tanrı’ya yaklaşanları tamamen kurtarmaya gücü yeter (İbr 7, 25). "Mesih gelecek iyi şeylerin başrahibi olduğu için" (İbr 9, 11) O göklerdeki Baba’yı onurlandıran litürjinin merkezi ve başkahramanıdır. (Bkz. Ap 4, 6-11)

663 Mesih, bundan böyle, Baba’nın sağında oturmaktadır: "Baba’nın sağı ifadesiyle, insan olduktan ve bedeni yüceldikten sonra bedeni ile oturan Tanrı olarak ve Baba’yla aynı özde olan yüzyıllar öncesinden var olan Tanrı’nın Oğlunun Tanrılığının onur ve yüceliğini anlıyoruz." (A. Samlı Yuhanna, f.o. 4, 2)

664 Baba’nın sağında oturmak Mesih’in egemenliğinin kurulması demektir, peygamber Danyel’in İnsanoğlu ile ilgili vizyonunun gerçekleşmesidir: "Bütün halklar, uluslar ve diller Ona kulluk etsinler diye, kendisine hükümranlık onur ve egemenlik verildi. Onun hükümranlığı sona ermeyecek ebedi bir hükümranlıktır; ve krallığı yıkılmayacak bir krallıktır" (Dan 7, 14). İşte bu andan itibaren, havariler "sonu gelmeyecek Egemenliğin" (İznik İstanbul İnanç İlkeleri Formülü) tanıkları oldular.

ÖZET

665 Mesih’in Göğe Çıkışı İsa’nın insanlığının Tanrı’nın göksel alanına nihai girişini belirtir. İsa oradan yeniden gelecektir. (Bkz. Hİ 1, 11) Ama bu insanlık Onu bu zaman zarfında insan gözlerinden saklar. (Bkz. Kol 3, 3)

666 Kilise’nin Başı olan Mesih İsa, Baba’nın şanlı Egemenliğine bizden önce gitmiştir, Bedeninin üyeleri olarak bizler de günün birinde ebediyen Onunla birlikte olmayı umut ediyoruz.

667 Mesih İsa ilk ve son kez gökteki kutsal yere girdikten sonra, bizlere yardım etmek için sürekli arabuluculuk yapmakta, Kutsal Ruh’un sürekli olarak akması konusunda da güvence vermektedir.

7. KONU

"Oradan dirileri ve ölüleri

yargılamak amacıyla gelecektir"

I. Şanla yeniden gelecek.

Mesih şimdiden Kilisesiyle saltanat sürmektedir ...

668 "Mesih hem ölülerin hem de yaşayanların Rab’bi olmak üzere ölüp dirildi" (Rom 14, 9). Mesih’in Göğe Çıkışı, insanlığıyla Tanrı’nın Kendisinin otoritesine ve gücüne katıldığını gösterir. Mesih İsa Rab’dir: Yeryüzünde ve gökte her türlü güce sahiptir. O "tüm yönetim ve hükümranlıkların, tüm güç ve egemenliklerin üstündedir" zira Baba "her şeyi Onun ayakları dibine serdi" (Ef 1, 20-22). Mesih İsa kozmosun ve tarihin Rab’bidir. Onda insanlık tarihi ve hatta bütün yaratılış "birleşmekte" (Ef 1, 10) ve aşkın sonlarına gitmektedir. (Bkz. Ef 4, 10, 1 Kor 15, 24. 27-28)

669 Mesih Rab olarak Bedeni olan Kilise’nin Başıdır. (Bkz. Ef 1, 22) Göğe yükselip yücelerek misyonunu tam olarak gerçekleştirdikten sonra yeryüzünde Kilisesinde kalır. Kurtarma Mesih’in Kutsal Ruh sayesinde Kilisesine uyguladığı otoritesinin kaynağıdır. (Bkz. Ef 4, 11-13) "Mesih’in hükümranlığı yeryüzü Egemenliğinin tohumu ve başlangıcı olan Kilise’de gizemli bir biçimde şimdiden mevcuttur." (LG 3, 5)

670 İsa’nın Göğe Çıkışından bu yana, Tanrı’nın tasarısı tamamlanma sürecine girdi. "Son saate" (Bkz. 1 Pet 4, 7) (1 Yu 2, 18) girmiş bulunuyoruz. "Şu halde bizler için son saatler gelmiş sayılır. Dünyanın yenilenme işlevi geri dönülemez biçimde ilerlemektedir, daha doğrusu, şimdiden öne alınmıştır: Nitekim, Kilise yeryüzünde şimdiden kusurlu ama gerçek bir kutsallıkla süslenmiş durumdadır." (LG 48) Mesih’in egemenliği, Kilisesinde bildirilen sözü ile, görülen mucizelerle (Bkz. Mk 16, 17-18) doğrulanır. (Bkz. Mk 16, 20)

... Her şeyin Ona tabi olacağını beklerken

671 Kilisesinde mevcut olmasına karşın Mesih’in Egemenliği, Kralın "güç ve görkemle" (Mt 25, 31) (Lk 21, 27) geleceği andaki gibi tam değildir. Bu Egemenlik hâlâ, Mesih’in Paskalyası tarafından temelde yenilmiş olan güçlerin (Bkz. 2 Tim 2, 7) saldırısına uğramaktadır. Her şeyin Ona tabi olacağı zamana dek (Bkz. 1 Kor 15, 28) "hakkın hüküm sürdüğü yeni yeryüzü ve yeni gökler gerçekleşene dek, yolculuk durumundaki Kilise kutsal sır ve kurumlarında, bu zamanı belirten, mevcut çağın simgesini taşır; şu anda hâlâ doğum sancıları arasında kıvranan ve Tanrı’nın oğullarının (LG 48) ortaya çıkmasını bekleyen yaratıklar arasındaki yerini alır". İşte bu nedenle Hıristiyanlar özellikle de Efkaristiya kurbanında (Bkz. 1 Kor 11, 26) Mesih’in gelişini (Bkz. 2 Pet 3, 11-12) çabuklaştırması için Ona Marana tha! "Gel Ya Rab" (1 Kor 16, 22; Ap 22, 17. 20) diye dua ederler.

672 Mesih İsa, Göğe Çıkışından önce İsrail tarafından beklenen (Bkz. Hİ 1, 6-7) peygamberlere göre (Bkz. İs 11, 1-9) bütün insanlara nihai adalet, sevgi ve barış getirecek düzenin, yani Mesihçi Egemenliğin şanlı bir şekilde kurulmasının henüz zamanı gelmediğini vurgulamıştı. Rab’be göre, şimdiki zaman, Kutsal Ruh’un ve tanıklığın zamanıdır, (Bkz. 1 Pet 4, 17) aynı zamanda bu zaman Kilise’nin "sıkıntılardan" (1 Kor 7, 26) kötü günlerden (Bkz. Ef 5, 16) muaf tutulmayacağı (Bkz. 1 Pet 4, 17) ve son günlerdeki mücadeleleri başlatan zamandır (Bkz. 1 Yu 2, 18, 4, 3,1Tim 4, 1) Bu, bekleyiş ve uyanık kalma zamanıdır (Bkz. Mt 25, 1-13, Mk 13, 33-37).

Mesih’in görkemli yeniden gelişi, İsrail’in umudu

673 İsa’nın Göğe Çıkışından beri Mesih’in görkemli yeniden gelişi pek yakındır, (Bkz. Ap 22, 20) her ne kadar "Baba’nın kendi yetkisiyle belirlemiş olduğu zamanları ve tarihleri" bizim bilmemize "izin yoksa da" (Bkz. Mk 13, 32) (Hİ 1, 7). Bu ahret olayı "gecikmiş olsa bile" onu izleyecek son denemeyle (Bkz. 2 Sel 2, 3-12) birlikte her an gerçekleşebilir. (Bkz. Mt 24, 44,1 Sel 5, 2)

674 Mesih’in görkemli bir biçimde gelişi, tarihin her anında (Bkz. Rom 11, 31) İsraillilerden bir bölümünün yüreklerinin (Rom 11, 25) İsa’ya karşı "imansızlıkta" (Rom 11, 20) nasırlaşmasına karşın "bütün İsrail’in kurtulması için" (Rom 11, 26;Mt 23, 39) belirli bir süre ertelenmiştir. Petrus, Kudüslü Yahudilere Pentekost’ tan sonra şöyle sesleniyor: "Günahlarınızın silinmesi için tövbe edin ve Tanrı’ya dönün. Öyle ki, Rab size yenilenme fırsatları versin ve sizin için önceden belirlenmiş olan Mesih’i, İsa’yı göndersin. Tanrı’nın eski çağlardan beri kutsal peygamberlerinin ağzından bildirdiği gibi her şeyin yeniden düzenleneceği zamana dek, İsa’nın gökte kalması gerekiyor" (Hİ 19, 21). Paulus da "Onların reddedilmesi dünyanın Tanrı’yla barışmasını sağladıysa, kabul edilmeleri ölümden yaşama geçiş değil de nedir?" diyor (Rom 11, 15). Mesihçi esenliğe "bütün putperestlerin" (Bkz. Lk 21, 24) (Rom 11, 25) ardından "bütün Yahudilerin" (Rom 11, 12) girişi, Tanrı halkının "Tanrı’nın herkeste her şey olacağı" (1 Kor 15, 28) "Mesih’in doluluğunu gerçekleştirmesini" (Ef 4, 13) sağlayacaktır.

Kilise’nin en büyük denemesi

675 İsa’nın yeniden gelişinden önce, Kilise, birçok inanlının imanını sarsacak son bir denemeden geçecektir. (Bkz. Lk 18, 8, Mt 24, 12) Yeryüzündeki yolculuğu sırasında uğradığı zulüm (Bkz. Lk 21, Yu 15, 19-20) insanların sorunlarına gerçekleri reddetme pahasına sözde bir çözüm getiren dinsel ahlâksızlık kisvesi altındaki "kötülük gizini" açığa çıkaracaktır. Dinsel ahlâksızlığın en üst noktası Mesih-karşıtının ahlâksızlığıdır, kısacası insanın Tanrı’nın ve insan olarak gönderdiği Mesih’inin yerine kendisini yücelttiği bir sahte Mesihçilik ahlâksızlığıdır.(Bkz. 2 Sel 2, 4-12,1Sel 5, 2-3, Yu 7, 1. Yu 2, 18. 22)

676 Tarihin mesihçi umudu içinde gerçekleştirildiğini ve ahret yargılamasının sadece tarih ötesinde tamamlanacağını öne süren bu Mesih karşıtı ahlâksızlık dünyada şimdiden oluşmaktadır: Hatta hafifletilmiş haliyle bile olsa, Kilise Binyılcılık (Bkz. DS 3839) adıyla gelecek Egemenlik fikrinin çarpıtılmasına karşı olmuş ve özellikle "esası sapkın olan" (Bkz. XI. Pius’un "alçakgönüllülerin düzmece kurtuluşunun" "sahte mistisizmini" makûm eden Divini Redemptoris genelgesi, GS 20-21) siyasi, laikleştirilmiş bir mesihçiliği reddetmiştir.

677 Kilise, Egemenliğin yüceliğine ancak Rabbinin ölümünde ve Dirilişinde izlediği bu en üstün Paskalya’dan geçerek girecektir. (Bkz. Ap 19, 1-9) Egemenlik, Kilise’nin nüfuzunun giderek tarihsel bir zafer kazanmasıyla değil, (Bkz. Ap 13, Tanrı’nın, Gelin’i (Bkz. Ap 21, 2-4) Gökten indirerek kötülük zincirlerini kırmasıyla (Bkz. Ap 20, 7-10) gerçekleşecektir. Tanrı’nın kötülük başkaldırısına karşı zaferi, geçici olan bu dünyanın (Bkz. 2 Pet 3, 12-13) kozmik son yıkımından sonra son Yargılama (Bkz. Ap 20, 12) şeklini alacaktır.

II. Dirileri ve ölüleri yargılamak amacıyla

678 Peygamberlerin (Bkz. Dan 7, 10, Yoel 3-4,Mal 3, 19) ve Vaftizci Yahya’nın (Bkz.Mt 3, 7-12) ardından İsa konuşmalarında dünyanın sonundaki Yargılama’dan söz etti. O gün herkesin davranışları (Bkz. Mk 12, 38-40) ve yüreklerindeki sırlar (Bkz. Lk 12, 1-3, Yu 3, 20-21, Rom 2, 16, 1 Kor 4, 5) açığa çıkacak. O gün Tanrı tarafından sunulan lütfu hiçe sayan imansızlık mahkûm edilecek. (Bkz. Mt 11, 20-24, 12, 41-42) İnsanlara karşı tutumumuz Tanrı’nın sevgisini ve lütfunu kabul ya da reddedecek. (Bkz. Mt 5, 22, 7, 1-5) İsa son günde şöyle diyecek: "Bu en basit kardeşlerimden biri için yaptığınızı, benim için yapmış oldunuz" (Mt 25, 40).

679 Mesih ebedi yaşamın Rabbidir. Dünyanın kurtarıcısı olarak insanların yüreklerini ve yaptıklarını kesin olarak yargılamak tamamen onun hakkıdır. Bu "hakkı" Haçı’yla kazandı. Baba tüm yargılama işini Oğul’a verdi (Bkz. Yu 5, 27, Mt 25, 31, Hİ 10, 42, 17; 31, 2 Tim 4, 1) (Yu 5, 22). Oysa, Oğul yargılamak için değil, kurtarmak (Bkz. Yu 3, 17) ve kendisinde olan yaşamı (Bkz. Yu 5, 26) vermek için geldi. Bu yaşamda lütfu reddetmekle herkes kendi kendisini yargılamış olur (Bkz. Yu 3, 18, 12, 48) ve yaptıklarına göre (Bkz. 1 Kor 3, 12-15) ve hatta sevgi Ruhunu reddederek ebediyen kendisini mahkûm edebilir (Bkz. Mt 12, 32, İbr 6, 4-6, 10, 26-31).

ÖZET

680 Rab Mesih şimdiden Kilisesi aracılığıyla hükümrandır, ancak henüz bu dünyanın her şeyi tümüyle ona tabi değildir. Mesih’in Egemenliğinin zaferi kötü güçlerin son bir saldırısından önce gerçekleşmeyecektir.

681 Kıyamet Günü Yargılaması’nda, dünyanın sonunda, tarih boyunca tohum ve dikenin birlikte büyüdükleri gibi Mesih iyinin kötü üzerindeki kesin zaferini gerçekleştirmek üzere şanla gelecektir.

682 Dünyanın sonunda dirileri ve ölüleri yargılamak üzere gelecek olan görkemli Mesih yüreklerdeki sırları açığa çıkaracak ve lütfunu kabul etmiş ya da reddetmiş olmalarına göre her insana hak ettiğini verecektir.